مقام فقیه دین

امام صادق صلوات الله سلامه علیه فرمودند: «مَنْ تَعَلَّمَ الْعِلْمَ وَ عَمِلَ بِهِ وَ عَلَّمَ لِلَّهِ دُعِیَ فِی مَلَکُوتِ السَّمَاوَاتِ عَظِیما»._^[1] اگر کسی وظایف دینی‌اش را یاد بگیرد و به آن عمل کند و به دیگری هم که بلد نیست یاد دهد، در بطن و ملکوت آسمان‌ها به او می‌‌گویند: «خیلی مرد بزرگی است.» چون این اصول کار است. اگر انسان بلد نباشد، نمی‌‌تواند عمل کند. اگر بلد باشد و عمل نکند، عالم بی‌عمل را باید زد به تنور نانوایی._^[2]

یاد دادن به کسی که جاهل است، از این باب است که خدا خواسته مسائل ضروری انسان‌ها با خود انسان‌ها انتشار پیدا کند تا لازم نباشد اداره درست کنند و کارمند بگیرند و حقوق بدهند و ساختمان بسازند که مثلاً این را یاد بدهند. اینگونه درست نمی‌‌شود. خدا خودِ کسانی را که یاد گرفته‌اند و عمل می‌کنند، مسئول و مأمور کرده است. اگر دیدی بغل دستی‌ات غلط نماز می‌‌خواند، یادش بده. اگر دیدی نجاست و طهارت را بلد نیست، یادش بده. این‌طور ساده. این روش، پول نمی‌‌خواهد،‌ وقت نمی‌‌خواهد، هیچ‌چیزی نمی‌‌خواهد. فقط یادش بدهد. من به شما یاد دهم و شما به او. همین‌طور می‌‌چرخد تا همه یاد بگیرند. اگر یاد نگیرند، نمی‌‌توانند عمل کنند و وقتی عمل نکردند، اوضاع خراب می‌‌شود. این عملی است که اگر انسان یاد نگیرد، نمی‌‌تواند عمل کند. اگر هم یاد بگیرد و عمل نکند، بدتر می‌‌شود.