غفلت از مرگ

یکی از مسائل قطعی زندگی انسان، مردن و مرگ است. همه زنده‌ها روزی می‌میرند. عُمرها در مخلوقات، محدود است. اگر چه بعضی‌ها خیلی عمر می‌کنند و بعضی‌­ها کم؛ امّا در عین حال، پایان هر عمر بلندی هم مرگ است. مرگ یکی از واقعیت‌های قطعی و حتمی است. همه ما هر روز می‌بینیم که تشیع جنازه می‌کنند، گاهی قبرستان می‌رویم و می‌بینیم گاهی شرح حالش را در کتاب‌ها می‌خوانیم، این قدر این مسأله به ما نزدیک است.

برخی عوامل باعث می‌­شود چیزی به این نزدیکی از ما دور شود. باید برنامه منظمی داشته باشیم که از آن مسأله واقعی دور نیفتیم و این کاری که دستمان است، ما را از آن عقب نزند. اگر عقب بزند، خیلی خسارت‌­بار است. چون مرگ می‌آید و آدم آمادگی ندارد؛ آن وقت ناراحت می‌شویم. «مَنْ کَرِهَ لِقَاءَ اللَّهِ کَرِهَ اللَّهُ لِقَاءَهُ».^[1] مشکلات پیش می‌آید. در عین حال ما باید هر لحظه آماده رفتن باشیم؛ چون مرگ خبر نمی‌کند. اگر بخواهیم هر لحظه آماده باشیم، این غفلت و فاصله، خطرناک است؛ پس باید آن را کم کرد.

برگرفته از مجموعه بیانات معلم اخلاق و معرفت حضرت آیت الله خوشوقت ره در کتاب طریق بندگی صفحه48